Van: verdammtlangquer

Op 14 september 2011 werden Sonja Suder (79) en Christian Gauger (70), na 33 jaar in Frankrijk te hebben geleefd, aan Duitsland uitgeleverd. Christian werd liggend in een ambulance uitgeleverd (!), en belandde in een gevangenisziekenhuis. Sonja kwam in de bajes van Frankfurt-Preungesheim. Hoewel hij na een hartstilstand in oktober 1997 voortdurend op hulp van anderen is aangewezen (ook op medisch gebied), werd hij pas na een maand in voorlopige hechtenis te hebben doorgebracht voorlopig vrijgelaten. Hij moet zich nu tweemaal per week bij de smeris melden. Sonja zit nog altijd in Preungesheim, en zou wel eens de oudste gevangene van Europa kunnen zijn die in voorlopige hechtenis wordt vastgehouden. Het openbaar ministerie heeft in november de aanklacht ingediend en wil in 2012 het proces beginnen.

Verzet kent een lange traditie!
Deel uitmakend van links, werkten de Revolutionären Zellen (RZ) vanaf 1973 aan een revolutionair perspectief in de Bondsrepubliek, en zochten daarbij naar nieuwe vormen en inhoudelijke aanzetten tot militant verzet. De RZ vormden naast de RAF en de Beweging van de 2e Juni de derde stadsguerrillagroep. Ze wilden geen voorhoede vormen en opereerden vanuit de legale linkse beweging. Midden jaren ’70 ontstond vanuit de groep de feministische organisatie Rote Zora. Zowel de RZ als de Rote Zora staakten midden jaren ’90 hun acties.
Sonja en Christian worden van twee van de ongeveer twaalf acties van de RZ tegen de atoomindustrie beschuldigd. Van een actie op 22 augustus 1978, die was gericht tegen het Duitse MAN, vanwege hun betrokkenheid bij de productie van Zuid-Afrikaanse atoombommen. MAN exporteerde hiervoor materiaal voor een uraniumverrijkingsfabriek voor het racistische apartheidsbewind. De tweede aanslag, welke kort daarna werd gepleegd, richtte zich tegen het KSB-concern, toentertijd wereldwijd de grootste fabrikant van pompen voor de atoomindustrie. Daarnaast zouden Sonja en Christian als leden van een revolutionaire cel, een brandaanslag op het slot van Heidelberg hebben gepleegd, waarmee werd geprobeerd de tegenstelling tussen enerzijds de elegante toeristenfaçade van Heidelberg en anderzijds de op winst gerichte sloop van stadswijken te belichten.

Gefabriceerde verklaringen
De drie beschuldigingen zijn gebaseerd op zogenaamde “verklaringen” van Hermann F. Deze zijn echter onder omstandigheden afgelegd die doen denken aan folter. In de zomer van 1978 ontplofte op de knieën van Hermann een explosief, naar verluid bestemd voor een actie van de RZ tegen het Argentijnse consulaat in München. Hermann overleefde de explosie, maar verloor het zicht, beide benen en liep ernstige brandwonden op. Met behulp van zware pijnbestrijding en kalmeringsmiddelen werd hij aanvankelijk in een ziekenhuis, en later in een politiekazerne, geheel geïsoleerd. De enige mensen die hij zag, waren smerissen van de staatsveiligheidsdienst, officieren van justitie en rechters, die tal van notities maakten. Hermann bleef 18 weken lang in deze situatie van absolute hulpeloosheid en behept met een beperkt waarnemingsvermogen. Contacten met vrienden en een advocaat naar eigen keuze werden verhinderd en gemanipuleerd. Hermann heeft alle zogenaamde verklaringen, nadat hij eindelijk aan de isolatie was ontkomen, constructies genoemd en deze ook bestreden.

33 jaar in ballingschap
In de herfst van 1978, dus een jaar na de “Duitse herfst ”en middenin de jacht van de staat op linksradicalen, merken Sonja en Christian dat ze nauwlettend in de gaten worden gehouden en gaan in eerste instantie op reis met onbekende bestemming. Later vernemen ze wat hen ten laste is gelegd.
22 jaar nadat ze zijn verdwenen, in het jaar 2000, worden Sonja en Christian in Parijs gearresteerd. Intussen wordt hen nog meer ten laste gelegd.  Na 24 jaar herinnerde kroongetuige Hans Joachim Klein zich ineens dat Sonja wapens voor de actie van een Duits-Palestijns commando tegen de OPEC-conferentie van de ministers van oliezaken naar Wenen had gebracht. (Klein had aan de actie deelgenomen, zich er echter al kort daarna van gedistantieerd, en met hulp van Duitse Groenen en voormalige linksen, en met medeweten van de Duitse geheime dienst tot 1999 in Frankrijk geleefd. Na zijn politiek geplande arrestatie en het afleggen van uitgebreide verklaringen werd hij in 2000 in Frankfurt veroordeeld. Kort daarop wordt hij vrijgelaten en er werd hem gratie verleend. De arrondissementsrechtbank van Frankfurt heeft in het proces tegen Klein in 2000 al zijn verklaring met betrekking tot Sonja als zijnde ongeloofwaardig van de hand gewezen, maar in het arrestatiebevel en in de aanklacht tegen Sonja werd en wordt ze opnieuw opgevoerd).
Ondanks alle Duitse beschuldigingen wijst een Franse rechtbank in 2000 het Duitse uitleveringsverzoek af, waarna Sonja en Christian tegen een borgtocht van een paar honderd Euro in Frankrijk kunnen blijven. In 2007 verzoekt de Duitse justitie, op initiatief van het BKA-bureau in Parijs, een slechts in formele zin nieuw, “Europees” arrestatiebevel wat na een wijziging in Europese regelgeving mogelijk werd. In 2010 stemde de Franse justitie onder Sarkozy hiermee in, ondanks het feit dat het arrestatiebevel inhoudelijk gezien niets nieuws bevatte.

Geen deal. Geen verklaringen.
Sonja en Christian komen uit de linkse beweging van de jaren ’60 en ’70 en hebben zich toen ook beziggehouden met de bajes en repressie. Toen het Duitse openbaar ministerie hen tien jaar geleden gevangenisstraf wilde kwijtschelden, en hen een voorwaardelijke straf aanbood, wanneer ze vrijwillig naar Duitsland zouden terugkeren en een verklaring zouden willen afleggen, zijn ze hier niet op ingegaan. In een interview zei Sonja in 2010: “Wanneer je eerder hebt bepaald: “Wanneer er ooit wat gebeurt, dan geen woord, geen verklaring”, dan ben je vastberaden.”
De levenswandel van Sonja en Christian maakt duidelijk dat een leven zonder een burgerlijke carrière en aanpassing aan het heersende systeem mogelijk was en is. “68-ers” zoals zij werden geen Groenen, geen opportunisten of machtsgeile politici. Linksen hoeven hun politieke en persoonlijke integriteit niet onvermijdelijk op een of ander moment op te offeren. De uitlevering en het proces tegen hen werd alleen maar zo hardnekkig doorgezet omdat ze hebben geweigerd met de justitie samen te werken.

De echte misdaad…
Zoals bij alle politieke processen is het de bedoeling dat legitiem verzet wordt uitgelegd als misdadig. De echte misdaad was echter het bewapenen van een racistisch bewind en niet het militante verzet daartegen, de echte misdaad was en is de verwoesting van leefbare en betaalbare woonruimte, en niet het protest tegen de gentrificatie, en de echte misdaad was en is kernenergie en niet het verzet ertegen.
Terwijl de Duitse regering de export van kerntechnologie tot op de dag van vandaag ondersteunt en geen enkel concern voor het ondersteunen van het apartheidsbewind zelfs maar tot verantwoording is geroepen, moeten Sonja en Christian vanwege acties tegen deze misdaad na dertig jaar terecht staan. En alleen maar omdat het Europees recht ten nadele van vluchtelingen en asielzoekers werd verscherpt belandden zij in de gevangenis.

Vrijheid en geluk voor Sonja en Christian!
Hun standvastige houding, ondanks de ernstige gezondheidsproblemen van Christian en ondanks drie decennia in ballingschap te hebben doorgebracht, verdient respect en de internationale solidariteit van iedereen die zich tegen de bajes, justitie, de atoommafia, racisme en gentrificatie hebben verzet en blijven verzetten. Het is niet toevallig dat er in het Wendland in 2011 tijdens het Castor -transport spandoeken en oproepen verschenen waarbij de lange traditie van het verzet tegen kernenergie vanaf de jaren ‘70 werd onderstreept en tot solidariteit met Sonja en Christian werd opgeroepen. Sonja en Christian moeten internationale steun ervaren – laten we er voor  zorgen  dat ze zich niet uitgeleverd voelen!