Gabriel Pombo da Silva is eindelijk vrijgelaten uit de gevangenis. Ze willen hem over 45 dagen weer opsluiten, waardoor hij geen andere keus heeft dan ondergronds te gaan. In een brief (zie hieronder) uitte Gabriel zijn dankbaarheid en liefde aan allen die in de afgelopen 30 jaar bij hem stonden en maakte hij duidelijk dat hij de strijd tegen gevangenissen voort zal zetten.
Een strijd waarin hij nooit de libertaire kameraden die gevangen gehouden worden door de Spaanse staat (en de rest van de wereld) zal vergeten; in het bijzonder Mónica Caballero, Francisco Solar, Claudio Lavazza, en de compañera die werd gearresteerd op 13 april in Barcelona en nu wordt geconfronteerd met uitlevering aan Duitsland.
De anarchistische kameraad Gabriel Pombo da Silva heeft al meer dan 30 jaar in de gevangenis doorgebracht, waarvan een twintigtal in de Spaanse gevangenissen. Hij heeft daarenboven opgebokst tegen de waaier aan straffen en isolatieregimes waarover de staat beschikt om degenen die niet aan haar eisen toegeven te proberen breken. Gabriel maakt deel uit van degenen voor wie de opsluiting niet het einde van de revolte betekent, noch van de verlangens naar vrijheid. In de jaren 80 en 90 werd het Spaanse gevangenissysteem flink dooreengeschud door vele individuele en collectieve daden van verzet en aanval, van opstanden tot ontsnappingspogingen. Omwille van zijn deelname kreeg Gabriel, net zoals zovele anderen, het regime FIES [1] opgelegd, bedoeld om elke poging tot rebellie uit te roeien.
Maar een hevige strijd [2] antwoordde op de invoering van dit splinternieuwe straf- en controlesysteem. De strijd werd van binnenuit gevoerd door gevangenen die systematisch gefolterd en in extreme isolatie gehouden werden. Van buitenuit werd de strijd gesteund door vele initiatieven en solidariteitsacties. Zowel op nationaal als op internationaal vlak werd de kritiek in woord en daad van de gevangenismaatschappij ontwikkeld die we moeten vernietigen voordat die ons kapotmaakt. Dit gevecht heeft vele levens en gemoederen getekend en heeft aangetoond dat de poging om individuen te breken en komaf te maken met de revolte de macht duur te staan kan komen.
In oktober 2003 besliste Gabriel om niet terug te keren naar de gevangenis na een verlof. Op 28 juni 2004 wordt hij in de buurt van Aken (Duitsland) na een politiecontrole die slecht afliep en ondanks een vuurgevecht om niet in de handen van de politie te vallen, gearresteerd in gezelschap van zijn zus Begona en de kameraden Bart de Geeter en José Fernandez Delgado (die eveneens op de vlucht was voor de Spaanse gevangenis). Deze opsluitingen en het proces dat plaatsvond in Aken kregen internationale weerklank binnen de anarchistische beweging. Het was wederom de gelegenheid om de gevangenishel aan te klagen en de praktijken van solidariteit te verspreiden.
Eén van zijn manieren om uit deze vorm van isolatie te raken was om een briefwisseling te onderhouden met de kameraden. Hij bleef met zijn brieven en hongerstakingen meedoen aan verschillende solidariteitsinitiatieven en offensieven in de hele wereld: tegen de opsluiting en de autoriteit in al haar vormen. De continuïteit, het doorzettingsvermogen en de wil om het bestaande te subverteren is niet naar de smaak van de machtigen; verschillende staten willen hem, net zo als anderen, deze gevechten zowel binnen als buiten de muren doen betalen.
[1] Dit classificatiesysteem voerde een hele reeks speciale regimes in waaraan de gevangenen kunnen onderworpen worden naargelang hun profiel en hun conflictualiteit. De FIES-1 Control Directo – het zwaarste regime – was bedoeld voor de zwarte schapen van de gevangenisadministratie.
[2] In 1999 begon een strijd van tientallen gevangenen vanuit de bunkers met de volgende eisen: afschaffing van het FIES-regime en van de isolatie, vrijlating van alle gevangenen die ongeneeslijk ziek zijn, stopzetting van de verspreiding van de gevangenen en vrijlating van alle gevangenen die drie vierde van hun straf hebben uitgezeten.
————————————-
“Anarchism concerns the individual, not only with regards to collectivity but also with regards to itself’. Anarchism is not directed at the “citizen” but to people.” – Albert Libertad.
Dear comrades,
Finally, after endless games and chicanery by the prison institution and the ministry of the interior they were forced to obey their own laws, which they constantly break, here I am finally free, writing these first words of gratitude and love to all those who over these past 30 years have accompanied me and reaffirmed my own anarchist beliefs, putting into practice the basic values and principles of anarchism like mutual support and solidarity and have finally managed to pluck me from the clutches of the prison beast which I will continue fighting from the street without forgetting, obviously, the combat being waged outside.
I am certain that even in all of this I am very privileged to have had the support of comrades, because there are many who do not have this possibility. In the coming days we will send out statements in more specific terms about what concerns our movement and possible strategies that we must develop so that we can cure the revolutionary anarchism of our elders of all institutionalism and insubstantial chatter. I want to be clear that I will never forget our libertarian comrades imprisoned in the spanish state and around the world, particularly Mónica, Francisco, Claudio, and the latest comrade to be arrested who will soon be extradited to the german state, and many more unnamed.
There is still so much to do, I know, and it will certainly not remain undone due to lack of will, passion and commitment. In these moments I won’t refer to the pettiness implemented by the prison administration to try to impede my release because we will be documenting this with official papers that denote, clearly, how crude and cunning the justice administration in this country is.
I am free and apparently in 45 days they intend to imprison me again, they will unleash their hounds on me. Obviously, I will not go voluntarily or participate in any way in any kind of agreement or negotiated release with those disgusting people. Therefore I suppose that I have no choice but to continue, as always, fighting from the shadows, supporting those processes and anti-authoritarian projects that I consider it necessary to give life to with all the means I can reach from my imposed clandestinity.
It would be impossible to mention here all the people and organisations that have supported me throughout all these years, because they are too many. I only want them to know that they can count on me yesterday, today and forever for anarchism and social revolution.
Today, from a place outside the walls, huge greetings to all my sisters and brothers in latin america and southern europe, with the confidence that we will find ourselves on this journey and project of emancipation that is our lives in struggle.
Gabriel Pombo da Silva
10th June, 2016.
